Johnny ishte shumë i lumtur që Jenny kishte ardhur të luajten së bashku në shtëpinë e tij. Ai kishte përgatitur një ditë të tërë me lojëra dhe aktivitete argëtuese. "Përshëndetje Jenny! Unë jam shumë i lumtur që ke ardhur të luajmë së bashku sot," tha Johnny me një buzëqeshje të gjerë. Jenny u përgjigj me një buzëqeshje po aq të gjerë: "Faleminderit, Johnny! Unë gjithashtu jam e lumtur të jem këtu." Ata filluan të luajnë një lojë me enigmat dhe shpejt zbuluan se ishin shumë të mirë në zgjidhjen e tyre. Ndërsa punonin së bashku, Johnny vërejti se Jenny ishte shumë e mirë në matematikë dhe ai vetë ishte më i mirë në shkencë. Në një moment, ndërsa ishin duke punuar në një enigmë, Johnny tha: "Dije që matematika dhe shkenca janë shumë të rëndësishme për zgjidhjen e problemeve?" Jenny u përgjigj: "Po, dhe më pëlqen të mësoj gjëra të reja! A e di se si funksionojnë ngjyrat?" Johnny u përgjigj: "Ngjyrat janë një pjesë e madhe e artit dhe dizajnit. Unë dua të mësoj më shumë rreth tyre." Ata vendosën të bëjnë një eksperimencë me ngjyrat dhe përzieranë ngjyra të ndryshme për të krijuar nuanca të reja. Jenny i tregoi Johnny se si të përziejë ngjyrat primare për të marrë ngjyrat sekondare. Johnny ishte i mahnitur nga rezultatet dhe ata vendosën të krijojnë një pikturë së bashku duke përdorur ngjyrat e tyre të reja. Ndërsa pikturojnë, ata filluan të flasin për gjëra që u pëlqejnë dhe zbuluan se kanë shumë interesa të përbashkëta. Ata qeshën dhe u argëtuan shumë së bashku dhe Johnny u ndje shumë i lumtur që kishte kaluar ditën me Jenny. Në fund të ditës, ata vendosën të takohen përsëri së shpejti dhe të vazhdojnë aventuret e tyre së bashku.

Johnny u ul në kafe, duke parë nga dritarja teksa priste Jenny-n. Ai ndihej i nervozë dhe i turpëruar. Jenny erdhi dhe u ul përballë tij. "Jenny, a mund të të them diçka?" pyeti Johnny me zë të ulët. "Po, ç'farë është?" u përgjigj Jenny duke e parë me kuriozitet. Johnny mori frymë thellë përpara se të vazhdonte. "Unë mendoj se... unë mendoj se më pëlqen të jem me ty." Jenny u skuq papritur dhe shikoi poshtë, duke luajtur me duart e saj. "Më pëlqen edhe mua të jem me ty, Johnny," tha ajo me zë të butë. Ata qëndruan në heshtje për një moment, duke parë njëri-tjetrin me sy të turpëruar por edhe të lumtur. Papritur, Jenny foli. "Dije që zemra jonë rreh rreth 100.000 herë në ditë? Dhe çdo herë që rreh, pompon rreth 2.000 litra gjak në të gjithë trupin!" Johnny hapi gojën nga habia. "Vërtetë? Kjo është e mahnitshme!" Jenny buzëqeshi. "Po! Dhe a e di se ndjenjat tona të reja janë si reaksionet kimike në trurin tonë? Lëvruesit tanë dërgojnë sinjale dhe krijojnë lidhje të reja!" Johnny qeshi. "Ti je një mrekulli e vërtetë, Jenny! Më mëson gjithçka!" Ata filluan të flasin më lirshëm, duke zbuluar gjithçka rreth ndjenjave dhe ndryshimeve në trupin e tyre. Ndjenjat e tyre u kthyen në diçka të bukur dhe emocionues. Ata vizatuan zemrat dhe filluan të shkruajnë poezi për njëri-tjetrin, duke shprehur ndjenjat e tyre në mënyrë krijuese. Në atë moment, Johnny dhe Jenny zbuluan se ndjenjat e tyre ishin vetëm fillimi i një aventure të re dhe emocionuese. Ata mezi prisnin të shihnin se çfarë do të ndodhte më tej!

Johnny dhe Jenny ishin ulur në një pemë të madhe lis, nën një qiell plot me yje. Ata kishin vendosur të shprehin ndjenjat e tyre për njëri-tjetrin dhe tani ishin nervozë, por edhe shumë të lumtur. Johnny e shikoi Jenny-në në sy dhe tha: "Jenny, unë të dua." Jenny u skuq dhe tha: "Unë gjithashtu të dua, Johnny." Ata u afruan dhe u puthën për herë të parë. Ishin shumë të emocionuar dhe të lumtur. Në atë moment, një yll i vogël shkëlqeu në qiell dhe ata e shikuan së bashku. Johnny tha: "A e di se çfarë është një yll?" Jenny tha: "Po, është një trup qiellor që shkëlqen në qiell." Johnny buzëqeshi dhe tha: "Nëse një yll është rreth 100 vite dritë larg nesh, dhe drita udhëton 300.000 kilometra në sekondë, sa kohë do të duhet për të arritur te ne?" Jenny mendoi pak dhe tha: "Nëse është 100 vite dritë larg, dhe drita udhëton 300.000 kilometra në sekondë, atëherë do të duhet 100 vite për të arritur te ne!" Johnny u habit dhe tha: "Wow, je shumë e zgjuar!" Ata vazhduan të shikojnë yjet së bashku dhe të mësojnë rreth tyre. Në atë moment, ata kuptuan se dashuria e tyre ishte po aq e madhe sa universi.

Johnny dhe Jenny ishin dy miq të mirë që jetonin në një fshat të vogël. Një ditë, ndërsa po luanin së bashku në park, Johnny u kthye nga Jenny dhe tha: "Jenny, unë jam shumë i lumtur që jemi bashkë." Jenny buzëqeshi dhe iu përgjigj: "Unë gjithashtu, Johnny. Le të kujdesemi për njëri-tjetrin." Ata filluan të flasin për atë që do të thotë të kujdesesh për dikë dhe si mund ta bëjnë atë. Ndërsa po flasin, takuan një grua të moshuar që po ushqente zogjtë në park. Ajo u tha atyre: "Dashuria është një ndjenjë e bukur që na bën të ndihemi të lumtur dhe të kujdesemi për njëri-tjetrin. Ashtu si zogjtë që unë i ushqej, ne duhet ta ushqejmë dhe ta kujdesemi për dashurinë." Johnny dhe Jenny u shikuan dhe thanë në unison: "Po, ne do ta bëjmë atë!" Ata mësojnë se dashuria është si një kopsht që duhet ta ujisim dhe ta kujdesemi çdo ditë, që të rritet e të bëhet më e bukur. Ata vendosën të kujdesen për njëri-tjetrin dhe për të gjithë ata që i rrethonin, duke përhapur dashurinë dhe lumturinë në fshatin e tyre. Dhe gruaja e moshuar u tha atyre: "Bravo, fëmijë! Ju keni kuptimin e vërtetë të dashurisë."